Op het moment dat iemand van wie je houdt sterft,
wil je in de ‘nul-stand’ verdwijnen.

Niets.
Even niets.

Niets anders dan zijn met je naaste. 

De wereld buitensluiten. 
Je overgeven aan je emoties. 
Je verdriet voelen en beleven.
Je tranen zonder gêne ongeremd laten vloeien.

Maar hoe graag jij daar ook zou willen verblijven,

het kan op dat moment niet.
Er moet zoveel geregeld worden.

Een uitvaartondernemer regelt veel, 
maar wie gaat het woord doen? 
Wie vertelt jouw verdriet? 
Wie geeft woorden aan jouw gemis? 
Wie maakt de zinnen die beschrijven hoe je naaste was?

Ik help je.
Ik praat na het overlijden met jou en
samen geven we woorden aan jouw verdriet.
Ik luister naar het levensverhaal van je dierbare,
schrijf de teksten en draag deze voor tijdens de dienst.
Ik bereid de dienst voor, samen met jou.
Ik maak de presentatie en ondersteun je met
het uitzoeken van de juiste muziek. 

Ik ben niet van de traditionele aanpak, ik hou van anders.
Van mij mag de viering van iemands leven
niet alleen gepaard gaan met een traan,
maar zeker ook met een lach.
Ik hou niet van stemmig zwart,
wel van afscheid nemen op de manier
die past bij de overledene. 
Niet van tradities,
wel van ruimte voor meningen. 
Niet van collectief verdriet,
wel van ieder zijn of haar eigen verdriet
en manier hiermee om te gaan.

En van die noodzakelijke ruimte.

Daar ben ik van.

​