Een zwartwit afdruk, de hoeken van het craquelé papier omgekruld, de achterzijde ongemerkt verschoten naar donkergeel. Het donkergeel van verjaarde rouw. 
Je lacht niet. De blik in die grote ogen van je is ernstig. Afwachtend. Vandaag zou je eenenvijftig zijn geworden. 

Toen jij geboren werd, was er geen internet. Toen jij stierf ook niet. 
Je leefde lang genoeg om alle seizoenen meer dan eens te doorlopen, te kort om te ervaren wat een lustrum is. Je hebt nooit een eerste schooldag beleefd, maar bent je oma niet verloren. Schuimende koppen in de branding zijn door jou nooit gezien, maar de puberteit is je bespaard gebleven. De Top 40 heb je nooit beluisterd, de stem van je moeder moet je als muziek in de oren hebben geklonken.

Herinneringen aan jou vervagen. Of zijn het geen werkelijke herinneringen? Creëer ik deze aan de hand van foto’s en wederkerende mijmeringen? Ik herinner me niet je geboorte, wel de gele knuffel die ik kreeg. Niet jouw gehuil, wel de dokter die je spieren masseerde. Niet jouw dood, wel de tranen. Niet jouw aanwezigheid, wel de leegte.

Soms gaf ik je een plek. In mijn hoofd. In onze tuin. Op mijn school. Naast me in mijn bed, tekenend op elkaars rug, giechelend om jongens. Tijdens ruzies met ons zusje vroeg ik me af hoe wij als drietal zouden zijn. Leek je op mij? Had je een band met haar? Wie zou partij trekken voor wie? Three is a crowd of de drie musketiers? 

Bij verdriet was je er. In mijn dromen soms ook. Bij blijdschap ontbrak je, soms pijnlijk duidelijk. Meestal bleef je zwijgend op de achtergrond, laverend door vroege herinneringen, rustig kabbelend door recente gebeurtenissen. Eb werd zelden vloed.

Met mijn kinderen kwam jij. Met de vreugde kwam de angst. Jij was mijn angst.
In mijn hoofd blijf jij. Altijd. Als het tij. Bij eb trek je je terug naar dat plekje waar vroege herinneringen worden gekoesterd. Als de vloed klots je. Overweldigend brutaal. Verplaats je herinneringen als boten in een storm. Wanorden je zaken die niet de jouwe zijn. Lijk je deel te gaan uitmaken van een tijd die jij niet hebt beleefd.

Jouw gezicht zie ik. Op zwartwit afdrukken met gekrulde hoeken. In mijn gezicht. In dat van zus en mijn ouders. In de lach van mijn dochter. Jouw hand rust in de mijne. Niet heel aanwezig, maar gewoon, zacht en licht. Tevreden. Meestal is het eb. Soms vloed. Een beetje vloed dan. Zoals vandaag. 

Vandaag denk ik net wat vaker aan jou.